«Σε λίγα χρόνια, αυτά τα αδιαπέραστα δάση θα έχουν πέσει, ο αχός του πολιτισμού και της βιομηχανίας θα σπάσει τη σιωπή του Σάγκινο. Ο απόηχός του θα σιγήσει… Προβλήτες θα φυλακίσουν τις όχθες του και πλώρες καραβιών θα ταράζουν τα νερά του, που σήμερα κυλούν άσπιλα και γαλήνια στη μέση μιας ανώνυμης ερημιάς. Πενήντα μόνο λεύγες χωρίζουν τούτη τη μοναξιά από τους μεγάλους ευρωπαϊκούς οικισμούς. Είμαστε ίσως οι τελευταίοι ταξιδιώτες που τους δόθηκε η ευκαιρία να την αντικρίσουν μέσα στην πρωτόγονη μεγαλοπρέπειά της, τόσο ισχυρή είναι η παρόρμηση που παρασύρει τη λευκή φυλή προς την ολοκληρωτική κατάκτηση ενός νέου κόσμου».
Ο Αλεξί ντε Τοκβίλ πραγματοποίησε το καλοκαίρι του 1831 ένα ταξίδι στα έσχατα όρια του αμερικανικού πολιτισμού. Ο θαυμασμός και το δέος μπροστά σε μια φύση παρθένα ακόμη, καθώς και η επέλαση της αδυσώπητης αστικοποίησης προς δυσμάς, του ενέπνευσαν αυτή την εκπληκτικά επίκαιρη αφήγηση που ζωντανεύει τον μύθο των συνόρων.